Od wieków ludzie nieustannie uczą się nowych metod wykorzystywania energii pochodzącej z węgla kamiennego. Początkowo surowiec ten stosowano wyłącznie do ogrzewania domostw lub gotowania wody. Z upływem czasu węgiel zaczął wprawiać w ruch silniki parowe. Dzisiaj wykorzystywany jest przede wszystkim do produkcji energii elektrycznej, przez co ma pośredni wpływ na życie milionów ludzi.

Niestety zdecydowana większość społeczeństwa ma ograniczoną wiedzę na jego temat. Wciąż wiele osób nie potrafi nic powiedzieć o jego cechach charakterystycznych, procesie powstawania, czy zastosowaniu.

Powszechnie węgiel jest kojarzony wyłącznie z czernią, ale w rzeczywistości może on również przyjmować paletę barw od połyskującego srebrnego do zielonego. Czynnikiem wpływającym na kolor węgla jest jego wiek. Tak, więc węgiel zalegający najgłębiej pod powierzchnią ziemi jest czarny. Wynika to z ciśnienia, jakie panuje na dużych głębokościach i któremu masy węgla podlegały miliony lat. Kolor brązowy lub zielony wskazuje na młodsze pokłady surowca, które również podlegały ciśnieniu i sile grawitacji.

Często można usłyszeć, iż węgiel to wielka twarda skała. W praktyce węgiel może być kruchy, a nawet przypominać gąbkę. Struktura budowy węgla także zależy od jego wieku. Najtwardsze pokłady leżą najniżej pod powierzchnią ziemi, gdzie są odcięte od dopływu tlenu. Wyższe partie, które dzięki szczelinom w pewnym stopniu zachowały dostęp do powietrza mają znacznie bardziej kruchą konsystencję.

Analizując budowę chemiczną węgla można dojść do oczywistego wniosku, iż w większości składa się on z pierwiastka o tej samej nazwie. Jednak najstarsze gatunki węgla takie jak antracyt i grafit charakteryzują się jego najwyższym stężeniem. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest oddziaływanie ciśnienia, które wyeliminowało inne związki. Węgiel brunatny oraz torf zawierają większe stężenie „obcych” związków, takich jak: wodór, siarka, azot, czy nawet tlen.

Najmłodszą formą węgla jest torf. W gruncie rzeczy jest to nic innego jak mieszanka obumarłych szczątków roślinnych. Następny w kolejności jest węgiel brunatny. Z kolei na samym dole tego szczególnego „drzewa genealogicznego” znajduje się grafit, jako najstarszy typ węgla.